ในสมัยวัยแสวงหา โบกรถเดินทางเมื่อ 15 ปีที่แล้ว ผมเขียนเพลงนี้ขึ้นมาด้วยความคิดที่ว่า ชีวิตคนเราไม่ได้ควรแค่อดทนรอในวันที่มีพายุฝนเท่านั้น แต่ควรจะเข้าใจด้วยว่า พายุฝนนั้น ก็เป็นสิ่งสำคัญสำหรับชีวิตเช่นกัน
หลายปีต่อมา ผมบันทึกไว้ใน “เมื่อชีวิตเติบโตขึ้นอีกขั้นหนึ่ง” ว่า
ความทุกข์นั้นเป็นเรื่องจำเป็นสำหรับชีวิต ที่ต้องเผชิญและผ่านมันไป ไม่ใช่การหนีหน้าหรืออดทนรอ หากแต่ว่าเราต้องเผชิญ และเฝ้าดูมันทำร้ายเรา เพื่อให้เราได้เติบโตขึ้น
เขียนเพลงเวอร์ชั่นแรกตามเมโลดี้ของพัช ได้อังมาช่วยบันทึกเสียงลงเทป (สมัยนั้นยังไม่มีห้องอัดดิจิตอลนี่นะ :P) หลังจากนั้นอีก 7 ปีตอนที่ผมทำอัลบัม Happy D. Dogs กับพัช ก็เลยได้โอกาสหยิบมาแก้ไขให้มีท่อนแยกที่ชัดขึ้น
กระนั้นบทเพลงทั้งสองเวอร์ชั่นนี้ผมก็รักทั้งคู่ เลยขอเก็บไว้ในบล็อกละกัน
เพลง: พักก่อน
เนื้อร้อง: เม่น, ทำนอง/เรียบเรียง: พัชร, ร้องนำ: อัง, แต่งเมื่อ: ปี 2541
พักก่อน หยุดร้อนใจวางกับทางแสนไกล พ้นผ่าน จบแล้ววันวานสิ่งที่เลวร้าย
(*) ฟ้ายังคงอยู่ตรงที่เก่า เหมือนเรื่องราวที่ไม่จางหาย ฉันยังคงอยู่ตรงนี้เรื่อยไปกับเธอ
จะไม่มีเรื่องใดร้อนใจเข้ามากล้ำกลายอีก สิ่งที่ท้อจงทิ้งฝังไว้ถ้าใจอ่อนล้า กับชีวิตที่พลั้งพลาดมา
อาจเป็นเพียงแค่ความผิดหวัง ให้มันจางกับรอยน้ำตา แล้วจะรู้ว่าวันที่ปรอยฝนซาฟ้าช่างงดงาม
ยิ้มเถิด ชีวิตยังคอยให้เราเริ่มใหม่ ก้าวต่อ กับฝันที่รอให้เราเก็บไว้
(*)
ครั้งหนึ่ง ขอบฟ้าแสนงามได้เอ่ยถามว่า ใยฝนจึงพา ลมพายุให้พัดกระหน่ำ ซ้ำให้ฟ้าหมองไป ใยแผ่นฟ้าถึงต้องร้องไห้ แต่ก็กลับเข้าใจ เมื่อมองพื้นดิน ดอกไม้รวยริน ผลิกิ่งบานเพื่อรับวันใหม่ หยาดน้ำค้างยังคงพร่างพราย ให้ชีวิตได้งอกงาม แล้วมันไม่ควรเกิดขึ้นหรือ กับเรื่องราวที่เศร้าใจ
เพลง: พักก่อน (Happy D. Dogs)
เนื้อร้อง: เม่น, ทำนอง/เรียบเรียง: พัชร, ร้องนำ: เม่น, คอรัส: ภิ, โอ๊ตส์, แก้ไขเมื่อ: ปี 2548
พักก่อน หยุดร้อนใจวางกับทางแสนไกล พ้นผ่าน จบแล้ววันวาน ที่เคยท้อ หมดใจ สิ่งที่เลวร้าย
หากว่าชีวิตจะต้องผิดหวัง หากว่าชีวิตจะต้องพลั้งหรือพลาดไป อย่ามัวท้ออยู่ วันที่ผ่าน ก็จะต้องผ่านไป
ยิ้มเถิด ชีวิตยังรอให้เราเริ่มใหม่ ก้าวต่อ กับฝันที่รอให้เราคว้า ต่อไป โปรดอย่าหวั่นไหว
หากว่าชีวิตจะต้องผิดหวัง หากว่าชีวิตจะต้องพลั้งหรือพลาดไป อย่ามัวท้ออยู่ วันที่ผ่าน ก็จะต้องผ่านไป
ปล่อยให้ชีวิตได้มีผิดหวัง ปล่อยให้ชีวิตได้เรียนรู้และเข้าใจ เก็บมันไว้เถิด วันร้ายๆ ขอให้เธอหยุดพัก
ครั้งหนึ่ง ขอบฟ้าแสนงามได้เอ่ยถามว่า ใยฝนจึงพา ลมพายุให้พัดกระหน่ำ ซ้ำให้ฟ้าหมองไป ใยแผ่นฟ้าจึงต้องร้องไห้ แต่ก็กลับเข้าใจ เมื่อมองพื้นดิน ดอกไม้รวยริน ผลิกิ่งบานเพื่อรับวันใหม่ หยาดน้ำค้างยังคงพร่างพราย ให้ชีวิตได้งอกงาม แล้ว มันไม่ควรเกิดขึ้นหรือ กับเรื่องราว ที่เศร้าใจ
ชอบเวอร์ชั่นไหน?
ฟังแล้วชอบเวอร์ชั่นแรกหรือเวอร์ชั่นที่สองมากกว่า คอมเม้นท์บอกได้นะครับ 🙂